La cueva de Jose Antonio

  1) Na Idade Media considerabase a enfermidade como un camiño de purificación da alma, polo que o tratamento predilecto era a oración e a resignación. 2) O tratamento dos enfermos estaba encomendado a Igrexa, polo que os hospitais encontrabanse unidos as igrexas, conventos, etc. 3) Al-Kindi foi o primeiro en considerar as matemáticas unha parte fundamental da mediciña e da farmocoloxia. Al-Razi descubriu o sarampión e a viruela, ademáis de demostrar falsos os humores defendidos por Galeno. Avicena foi o creador do Canon da Mediciña, onde define o termo "enfermidade contaxiosa", o concepto da corentena e os ensaios clínicos, entre ouros. 

  Hipócrates foi un grego nacido en Cos no 460 a.C. Este é considerado de gran importancia como pai da mediciña, pois foi el, xunto cao súa escola, o que permitiu a diferenciación da mediciña das demais discipliñas, e por tanto permitiulle avanzar de maneira aislada e propia. Entre as súas obras encontrase o Xuramento Hipocrático orixinal. galeno foi un médico grego que estudou xunto con seguidores de Hipócrates, e que acabou chegando a Roma, lugar onde a súa fama como médico de lexionarios levouno a convertirse no medico persoal de Marco Aurelio. Neste posto levou a cabo diversas investigacións e traballos cuyas conclusión guiarían o avance na mediciña durante toda a Idade Media. 

No Medio Oriente, existen papiros con dolencias e tratamentos baseados na maxia, xunto con descripcións de plantas curativas. En China levanse a cabo ciruxías, acupuntura e o uso de plantas mediciñais, mentres que na India desenrolaronse prácticas hixiénicas e quirurxicas. No antigo Exipto existen múltiples papiros, como o de Edwin Smith, que contén prácticas quirúrxicas, e o de Ebers, que garda información sobre diversos textos médicos.                                                                                                                 Pergamino de Ebers

 Na antigüidade, as enfermidades considerabanse castigos diviños, e polo tanto, a súa cura estaba reservada ás persoas cun contacto directo coas divinidades. En mesopotamia, eran os sacerdotes, os cales utilizaban rituales e herbas. En China faciase acupuntura, ciruxía, e se usaban herbas curativas. Por último en Grecia comezaronse a desechar as prácticas máxicas con Hipócrates.